Prologue

  Szłam sama pustą ulicą ze strażacką siekierą w ręce. Wszędzie leżały przeróżne, zniszczone przedmioty. Szyldy opuszczonych i zabitych deskami sklepów piszczały przeraźliwe od podmuchów chłodnego wiatru.
Nagle usłyszałam szum z prawej strony. Dobiegał z małego sklepiku z zabawkami. Podeszłam bliżej i zorientowałam się, że źródłem tego hałasu było małe radyjko z wyczerpującą się baterią. W przerywanej audycji zdołałam dosłyszeć urywki zdań:
"Zakażeni ludzie dotar... Los Angeles. Ocean ... od poruszania się ... zachód. Naukowcy nadal nie wiedzą ... to zatrzymać. Teolodzy głoszą .. szszsz... gniew Boży."
  Ostatnie zdanie całkiem zlekceważyłam. To coś zdecydowanie nie było sprawką Boga, ale jakiegoś bardzo powalonego doktorka, któremu zachciało się majstrować w genach człowieka. Wsadziłam rękę przez okienko do budki z zabawkami i wyłączyłam guzikiem radio.
  Odwróciłam się i kontynuowałam spacer wzdłuż ulicy. Znowu wsłuchiwałam się w odgłosy mnie otaczające i mój równy krok. W pewnej chwili usłyszałam jednak coś innego. Całkiem znajomy dźwięk. Obróciłam się powoli o 180 stopni i już widziałam wydającego owe odgłosy gościa.
  Oczywiście miał na sobie potargane... Nie, wróć. Rozszarpane, pokrawawione, uwalone wszystkim czym się tylko da "ubrania". Wszystkie części jego ciała pokrywały jakieś odstające skrawki skóry, spod których wyglądało zgniłe mięso o zapachu, który czułam będąc 20 metrów od jego źródła. Nie miał połowy twarzy i jednej ręki. Zgaduję, że stracił je podczas tych wariackich pogoni za Zdrowymi... Poruszał się dość wolno w moim kierunku (oczywiście kulejąc i dziwnie powarkując...). Może dlatego, że nie ma się z kim ścigać albo jakimś cudem mnie nie wyczuwa. Taaa... chciałabym.
  Kiedy zombiak był już 10 metrów ode mnie, ruszyłam zdecydowanym krokiem w jego stronę i zacisnęłam rękę mocniej na trzonie siekiery. Po chwili byłam od niego na wyciągnięcie ręki. Zanim się zorientował, zamachnęłam się czerwonym narzędziem i odcięłam mu głowę. Sina, flakowata piłka potoczyła się po asfalcie, a reszta ciała po przeżyciu kilku wstrząsów upadła bezwiednie.
  "Ach... ta cudowna zasada zombiaków: 'Jak zabijesz jednego z moich, ja zabiję ciebie i każdego, kto ci pomaga' - inaczej, wpadam w mega szał zabijania. Kurwa, G, nie mogłaś się opanować?" - pomyślałam, jak tylko ujrzałam około 50 zombiaków zmierzających główną ulicą w moją stronę.

Witajcie! Udało mi się jakimś cudem po długiej przerwie wrócić do pisania! Jupi! Mam nadzieję, że podoba Wam się nowe coś, co wymyśliłam i liczę, iż ktoś będzie to czytał :D 

Pozdrawiam mocno i do napisania :*
~Eveline Dee.