Chapter 1

    Puściłam się biegiem w stronę bazy. Po chwili jednak zmieniłam zdanie.

Nie mogę, przecież tego stada umarlaków wpuścić do naszego schronienia. Z drugiej strony tam najlepiej jest się nam chronić... Kurde! Myśl, Genie!

    Nie zmieniłam mimo wszystko kierunku biegu i byłam, co raz bliżej ceglanego budynku znajdującego się kilka przecznic od głównej drogi. Usłyszałam nagle szum w mojej kieszeni i szybko wsadziłam do niej rękę. Wyciągnęłam małe czarno-żółte urządzenie z kilkoma guzikami i głośnikiem zajmującym większość powierzchni gadżetu. Kliknęłam przycisk odbioru. 

- Co? - krzyknęłam lekko zadyszana.

- Co do cholery ma znaczyć ta gromada umarlaków w naszym mieście?! - usłyszałam nieźle zdenerwowanego Francisa Winnstona. 

- Ehh.. mnie się kurwa pytasz?! - odkrzyknęłam. Po chwili dodałam. - Przygotujcie się.

- Przecież musimy - odpowiedział chłopak i zerwał połączenie.

    Zostało mi dosłownie 10 kroków do naszej bazy. Wbiegłam do środka i zatrzasnęłam drzwi. Pokonując dwa stopnie naraz, wspięłam się schodami na dach budynku. Ujrzałam ogromne pole. W odległości 500 m od nas wszędzie były w połowie lub całkiem rozwalone budynki. Dalej z małej miejscowości wychodziły 3 drogi, których szlak kończył się na horyzoncie. W dali dostrzegłam jeszcze rzekę ciągnącą ze sobą wraki samochodów i wyrzucającą, co jakiś czas trupy na brzeg.
    Oczywiście nie mogłabym nie wspomnieć o gromadzie zombiaków poruszających się koślawym biegiem w naszą stronę. Znajdowali się na oko jeszcze 50 metrów od naszej pozycji.
    Dach, na którym się znajdowaliśmy nie wyróżniał się niczym. Był w kształcie kwadratu, 10 m kwadratowych. W dwóch rogach ustawili się Francis i Baldy. Na murku rozstawili karabiny maszynowe gotowi do ataku. Miranda stała między nimi z karabinem w rękach. Odwróciła się automatycznie na dźwięk piszczących drzwi.
- Jesteśmy gotowi, czekamy na znak - zakomunikowała.
- Jasne - odparłam. - Baldy. Wydajesz rozkazy.
- Ta jest... - mruknął i przygotował się do serii strzałów. - Rozwalcie te flaki! Pamiętajcie, żeby celować we łby!
    Rozległ się huk maszynowych broni, a ja podeszłam do skrzyni z bronią stojącą przy murku zaraz za Baldym. Wyciągnęłam karabin i zajęłam pozycję obok Mirandy. Wzięłam na muszkę najbliższą linię umarlaków i wystrzelałam wszystkich po kolei. Zombie przyspieszyli i już znaleźli się pod budynkiem. Dobijali się do drzwi i w szaleństwie wspinali po sobie na górę. Serce zaczęło mi szybciej walić, a adrenalina podskoczyła o kilka stopni. Nie przestawałam strzelać i po chwili dziesięć trupów stoczyło się na ziemię.
    Nagle usłyszałam głośny pisk.
Drzwi nie wytrzymały. 
- Miranda, Genie. Bierzecie drzwi! - rozkazał Baldy.
    Automatycznie obróciłyśmy się z M w drugą stronę.
- Miranda blokuj! Ja wezmę dla nich małą niespodziankę - uśmiechnęłam się pod nosem i podbiegłam do skrzyni.
    Po chwili trzymałam już w ręce granat. Przy okazji wymieniłam karabin na broń krótką, która teraz bardziej mi się przyda. Podbiegłam do drzwi i rozbiłam w nich szybkę. Odbezpieczyłam zębami granat i wrzuciłam go na klatkę schodową.
3, 2, 1...
BUUUUUUUUUM!
    Budynek lekko się zatrząsł, a przez szybę w drzwiach wleciała na dach trupia ręka. Przez chwilę wykonywała spazmatyczne ruchy i zaczęła poruszać się w moim kierunku.
Obrzydlistwo...
    Strzeliłam w oderwaną rękę, która od razu przestała się poruszać.
- To chyba wszystkie - stwierdził Francis. - 10 minut i 28 sekund. Całkiem nieźle, jak na 50 sztuk.
    Odeszłyśmy z Mirandą od drzwi z ulgą na twarzach. Przytuliłam blondynkę i kiedy chciałam odłożyć broń nagle na dach wbiegł zombiak i rzucił się w moim kierunku. Bez problemu wycelowałam i nacisnęłam spust.
Cyk.  Brak naboi!
- Kurwa! - krzyknęłam.
    Rozległ się huk strzału, a zombiak padł na ziemię tuż przede mną. Stęknął jeszcze przeraźliwie i wyciągnął sflaczałą rękę w moją stronę. Momentalnie się odsunęłam i spojrzałam na towarzyszy. Wszyscy byli zdziwieni i żadne z nich nie wyglądało, jakby przed chwilą oddało strzał.
    Ściągnęłam brwi i rozejrzałam się w poszukiwaniu strzelca. Na budynku po przeciwnej stronie ulicy dostrzegłam wysokiego mężczyznę w wojskowych spodniach i białym podkoszulku. Prawą rękę miał uniesioną i trzymał w niej pistolet.
    Nasze spojrzenia się skrzyżowały. Uniósł kącik ust i zszedł z dachu budynku.

O jeeenyyy... jak można, tak długo nie dodawać rozdziału i jeszcze, tak mało napisać!! Przepraszam Was bardzo, ale... brak weny. Chęci. I moje lenistwo. xd Ale mam nadzieję, że nie jest aż tak źle. Przy okazji zapraszam jeszcze do obejrzenia zwiastuna. Nie mówi on za wiele o blogu, bo robienie go było dla mnie tylko małą rozrywką :P

Pozdrawiam mocno,
~Eveline Dee.